Harassment en Kuberafknouery
Deur Anita Senekal
Ek het nog altyd geglo dat woorde krag het – die krag om te genees, die krag om te inspireer, en die krag om mense saam te bring. Maar hierdie afgelope week het ek ‘n ander kant van woorde leer ken. Ek het die krag van woorde gevoel om te verpletter, om jou siel te laat wankel, om jou diepste passie en vreugde in vrees en twyfel te omskep. My liefde vir skryf, wat vir my altyd ‘n veilige hawe was, het skielik die bron van intense pyn geword toe ek geteister en afgekraak is op sosiale media. Hierdie ervaring het my diep geraak en dit het my laat nadink oor die groter prentjie – oor hoe gevaarlik en vernietigend kuberafknouery regtig is.
Dit begin alles so onskuldig. Jy skep iets – in my geval, woorde – en jy gooi dit in die wêreld in die hoop dat dit ‘n impak sal hê. Dat dit iemand iewers sal raak of bemoedig. Maar in plaas daarvan om erkenning of ondersteuning te ontvang, word jy aangeval. Nie kritiek wat konstruktief is nie, maar woorde wat bedoel is om jou seer te maak, jou te laat twyfel in wie jy is en wat jy doen.
Die pyn wat ek ervaar het, was nie oppervlakkig nie. Dit was diep. Dit het my in my kern getref. Want hoe reageer jy wanneer iemand wat jy nie eens ken nie, so doelbewus probeer om jou te verneder en jou te laat voel asof jy niks werd is nie? Jy begin wonder: Is ek werklik nie goed genoeg nie? Moet ek maar stilbly? Moet ek my passie prysgee omdat iemand anders dit nie kan waardeer nie?
Maar dit is nie net my storie nie. Dit is die storie van soveel mense regoor die wêreld wat te doen het met kuberafknouery – mense wat hul harte oopmaak, wat iets van hulself gee, net om dit genadeloos afgebreek te sien word deur iemand anders. Sosiale media het ‘n gevaarlike wapen geword in die hande van mense wat dit gebruik om te verneder, te vernietig en ander mense se drome te kelder.
Ek onthou die dag toe dit gebeur het. My hart het soos ‘n rots in my bors gesink toe ek die wrede kommentaar lees. Elke woord was soos ‘n mes wat dieper in my selfvertroue insny. Dit het my stilgemaak. Ek het vir ‘n oomblik gevoel asof ek in ‘n donker gat is, sonder ‘n uitweg. Ek het gevoel asof ek myself verloor in daardie kritiek, asof die liefde wat ek vir my woorde gehad het, stilweg begin wegkwyn.
Wat sosiale media-harassment so seermaak, is dat dit so onverwags en so persoonlik voel. Dit is nie ‘n fisiese aanval wat jy kan sien aankom nie. Dit is ‘n emosionele aanslag wat jou tref wanneer jy op jou mees kwesbare is. Wanneer jy iets skep wat uit jou siel kom, en dit vir die wêreld wys, stel jy jouself bloot. En as die wêreld dit verwerp, voel dit soos ‘n verwerping van jou diepste wese.
Ek dink die grootste uitdaging is om weer jou stem te vind na so ‘n ervaring. Om jouself te herinner dat jou woorde steeds waarde het, al sê ander die teenoorgestelde. Om te besef dat die waarde van wat ons skep, nie lê in die goedkeuring van ander nie, maar in hoe dit mense raak, hoe dit ‘n verbinding skep. Skryf gaan nie net oor die skrywer nie – dit gaan oor die leser, oor die kollektiewe ervarings wat ons deel. En as dit iemand anders raak, maak dit saak. Dit het waarde.
Ek het besef dat niemand die reg het om jou passie weg te neem nie. Daardie passie is wat jou uniek maak, wat jou lig laat skyn in ‘n donker wêreld. Om stil te bly, is om toe te gee aan die mense wat kies om af te breek in plaas van op te bou. Kuberafknouery het een doel: om mense stil te maak. Maar dit is juis wanneer ons stilgemaak voel, dat ons harder moet praat.
Ek skryf hierdie woorde met trane in my oë, nie omdat ek nog steeds seer is nie, maar omdat ek weet hoe baie mense daagliks deur dieselfde hel gaan. Mense wat net probeer om iets van waarde te skep, wat net probeer om ‘n bietjie lig in die wêreld te bring, maar dan deur die donker krag van aanlyn-harassment in die grond getrap word.
My boodskap aan jou, as jy ooit hierdie pyn gevoel het, is eenvoudig: Jy is nie alleen nie. Jy is nie waardeloos nie. Jou stem maak saak. En ten spyte van wat die wêreld sê, moet jy aanhou praat, aanhou skryf, aanhou skep. Want dit is wat jou vrymaak. Dit is wat jou krag gee.
Ons moet begin staan teen kuberafknouery. Dit moet ophou. En dit begin by ons. Elke keer as ons op sosiale media is, het ons ‘n keuse: om op te bou, of om af te breek. Ek kies om op te bou. Ek kies om mense te herinner aan hul waarde. Want die wêreld het genoeg duisternis – dit is tyd om lig te wees.
En aan diegene wat ander teister, aan daardie stemme van kritiek wat probeer om drome stil te maak: Weet dat jou woorde mag het, en daardie mag moet nie misbruik word om seer te maak nie. Ons almal het ons eie stryd, en deur ander te probeer afkraak, maak jy nie jou eie seer minder nie.
Laat ons mekaar koester. Laat ons kies om die lig in mekaar te sien, selfs wanneer die wêreld ons wil breek of stilmaak.