Sonder die Donker, Sien Ons Nooit die Sterre nie
Deur Anita Senekal
Daar is iets magies aan ‘n sterrehemel. Die manier waarop liggies oor die hemelruim versprei, soos klein beloftes wat in die duisternis fluister, het ‘n manier om ons harte sag te maak en ons drome te verlig. Maar wat sou hierdie sterre wees sonder die diep donker van die nag? Dit is in die skaduwees en in die stilte dat hulle hul lig die helderste uitstraal – ‘n herinnering dat dit soms die donker oomblikke in ons lewens is wat ons die mees waardevolle insigte en krag bring.
Elke mens ervaar tye van pyn, verlies, en verwarring. Dit is tydperke waarin dit voel asof ons geskok word deur die koue, amper soos om in ‘n eindelose nag vasgevang te wees. Ons wonder hoekom ons hierdie swaarkry moet verduur, hoekom die donker so aanhoudend is. En tog, elke keer wanneer ons die donker deurstaan, wanneer ons die stilte en eensaamheid kan oorleef, begin ons klein strale van lig om ons te sien. Ons begin insig kry, ons begin groei – en ons begin die skoonheid raaksien wat ons andersins sou gemis het.
Net soos sterre die helderste skyn in die swartste nag, so leer ons die waarde van lig eers wanneer ons deur die donker stap. Die donker oomblikke van die lewe herinner ons daaraan dat ons sterk is, dat ons kan oorleef, en dat ons iets in ons dra wat kan oorwin. Dit is hier waar ons dieper betekenisse en doelwitte ontdek, wat ons help om ons waarde en ons lig te vind.
Vir elkeen wat tans in die donker van die lewe is – onthou, jy is nie alleen nie. Die donker is nie permanent nie. Die sterre sal weer skyn, en jy sal weer jou pad vind. Miskien, net miskien, sal jy besef dat dit hierdie donker oomblikke was wat jou die sterkste, wysste en die mees medegevoelvolle weergawe van jouself gemaak het.
Soos ‘n mot na die lig aangetrek word, sal jy die krag vind om na jou eie sterre te reik – na daardie ligpunte wat net jy kan bereik. Want sonder die donker, sou jy nooit die sterre gesien het nie.