- ‘n Fout wat jou nederig maak, is beter as ‘n prestasie wat jou arrogant maak
Deur Anita Senekal
Die lewe is ‘n pad gevul met oorwinnings en nederlae, ligstrale en skaduwees, en elke tree bring ons nader aan die ontdekking van wie ons werklik is. Soms voel ons sterk en oorweldigend trots op ons prestasies, maar dan, in daardie oomblikke van hoogmoed, besef ons nie altyd hoe vinnig die wind van arrogansie ons van balans kan afwaai nie. Aan die ander kant bring ‘n fout, ‘n nederige fout, ons dikwels terug na die werklikheid. Dit laat ons weer ons menslikheid raak en herinner ons dat ons, soos elke ander siel op hierdie aarde, gebou is uit die brose materiaal van onvolmaaktheid.
Daar is ‘n diep waarheid daarin om nederig te wees. Nederigheid vra van ons om ons eie grense en tekortkominge in die oë te kyk, en tog steeds in onsself te glo. Dit is die ruimte waarin ons groei, waarin ons dieper betekenis en waardering vind vir elke klein treetjie vorentoe. Dit is maklik om ‘n prestasie te bereik en dadelik hoër en beter te wil wees. Maar ware krag lê in die vermoë om ‘n fout te maak, om daarop terug te kyk, en om te kan sê: “Ek het geleer. Ek het gegroei. Ek verstaan nou.”
Arrogansie, aan die ander kant, is soos ‘n venster met ‘n dowwe glas. Dit vervaag ons persepsie van ander en van onsself. Dit maak ons blind vir die kleinste, maar mooiste dele van ons wêreld – die glimlag van ‘n kind, die hand van ‘n vriend, die wysheid van ‘n ouer. As ons toelaat dat ons prestasies ons arrogant maak, begin ons verloor wat regtig saak maak. Ons verloor die vermoë om te sien, om werklik te sien, en om met opregtheid te leef. Maar ‘n fout, al is dit dalk pynlik, is soos ‘n skerp vlymskerp mes wat daardie dowwe glas oopkerf en ons weer helder laat sien.
Elke fout wat ons maak, bring ons nader aan wie ons behoort te wees. Dit was nie bedoel om ons te breek nie, maar om ons sagter te maak. Om die wêreld weer met ‘n sagmoedige hart in die oë te kyk, om hande te gee wat met begrip en deernis aanraak. Ons foute wys ons waar ons moet verbeter, waar ons moet vergewe – nie net ander nie, maar ook onsself. Dit gee ons die kans om opnuut weer op te staan, nie in trots nie, maar in nederigheid en waardering vir die geleentheid om weer te probeer.
Laat ons dus ons foute koester. Laat ons toe dat hulle ons vorm in mense wat nie net sukses jaag nie, maar mense wat werklik, diep in die kern, bly is om lewendig te wees, om te leer, en om beter mense te word vir onsself en vir ander. En wanneer ons dan wel ‘n prestasie behaal, mag dit nie ‘n oorwinning wees wat ons bo ander verhef nie, maar eerder ‘n viering van die reis wat ons met nederigheid in ons harte stap.